SOKAK ÇOCUKLARI`n ıdüşünüyorum !
Merhaba dostlar...
Geçen gün evde işimi gücümü bitirdim. Oturuyordum. İçimi sıkıldı. Kendime her gün yaptığım işlerin dışında bir meşgale aramaya başladım.
Evde bazı tamire muhtaç eşyalar vardı. Onları ortaya döktüm. Ufak, tefek değişikliklerle bunlara daha dekoratif daha yeni bir görünüm kazandırabilirim diye düşündüm.
Biraz kumaşa ve onarım için bir de yapıştırıcıya ihtiyacım vardı. Yapacaklarımı planladım. Kağıt üzerinde çizimlerimi tamamladım ve gereken malzemeleri almak için alış verişe çıktım. Renkli ve çeşitli bahar desenleri olan bir kaç kumaş aldım. En son evime en yakın bir kırtasiyeye uğrayarak büyük bir bally almak istedim. Yapıştırıcıya ihtiyacım vardı ya...
Dükkana girdim ve,
-Bana büyük bir Bally verir misiniz dedim. Tezgah başındaki genç durakladı. Büyük tereddütler yaşadığını sezerek
-Ne oldu. İstediğim şey yok mu dedim. Tezgah başındaki genç,
-Affedersin abla, Bally olmasa olmaz mı. Biz bu yapıştırıcıyı pek satmıyoruz da...Ben bu cevaba pek anlam veremedim, Şaşkın, şaşkın
-Neden kardeşim satmıyorsunuz. Kalmadıysa o başka ama "Biz bunu pek satmıyoruz da" demen çok ilginç, dediğimde bana ne derse beğenirsiniz.
-Abla bu yapıştırıcı çok değişik amaçlarla kullanılıyor. Bizim şu aşağı sokaklarda bir sürü çoluk çocuk var. Ellerine bir poşet alan gelip bizden Bally istiyor. Maksatları malum. Önleyemiyoruz doğrusu.
Ben ancak o zaman genç tezgahtarın tereddütlerini anlayabildim ve hem üzgün hem de şaşkın bir teşekkürle kapıya yöneldim. Arkamdan seslendi. Bundan sonra söyledikleri beni daha ciddi bir şekilde endişelendirdi ve içimi sızlattı dostlarım.
-Abla dur, kusura bakma. Senin niyetin belli ki çok temiz. Ben sana bir tane vereyim ama sakın bunu açıkta götürme. Bir yere sakla.
Sonra tezgahın altına eğildi. Gözleri kapıda, tedirgin haraketlerle istediğim yapıştırıcıyı oracıkta iyice sardı ve çabucak elime tutuşturdu.
-Aman abla sakın kimse görmesin elinde bunu. Valla korkarım fark ederlerse üstüne saldırırlar. Çok dikkat et!
Ben adeta bir suçlu gibi şaşkın, telaşlı bir halde ödemeyi yaptım ve aldığım şeyi etraftan saklayarak eve döndüm.
Demek durum bu kadar VAHİM, peki ne olacak, tüm teselliyi bir poşet Bally buharında arayan bu çaresiz ve kimsesiz "SOKAK ÇOCUKLARI" mızın acı halleri diye düşünceye dalarak dertlendim.
Tamir etmek, onarmak isteği ve hevesi ile ortaya döktüğüm antikaları Gözlerimden akan yaşlar eşliğinde toparlayıp ortadan kaldırdım.
Artık eşyalara daha dekoratif bir görünüm verme isteği bana "ÇOK BÜYÜK BİR LÜKS" olarak görünüyordu.
Şimdi, az ilerimizde, çaresizlik içinde yaşamaya çalışan "BALLYCİ ÇOCUKLAR"ı ve bizlerden uzaklarda yaşayan diğer “SOKAK ÇOCUKLARINI “düşünüyordum........
A.İlhan EZEL